به نام خدا.
بی خود نیست که, دلت باید سوخته باشد تا بفهمی. باید بسوزی تا اختیار را درک کنی. قلبت که شعله بکشد هزار راه پیش پایت باز می شود که نشده اند... مدام فکرش را می کنی که چرا فلان نشد و بیسار شد چرا اینطور نبود و آنطور بود... چرا و چرا... بعد دنبال مقصر می گردی دنبال دروغ ها و دروغگوها. و در هر "دنبال مقصر گشتن" ی و در نفس وجود مقصر , اختیاری پنهان است. کسی در یک آن تصمیم گرفته است تو دلت بسوزد. کسی تصمیم گرفته است. و این تصمیم خواه از سر ِ بدخواهی ِ آشکارش باشد خواه اثر وضعیِ لقمه ای حرام یا ذات ِ فاسد شده اش, تصمیمی ست از سر ِ اختیار که نه هیچ ذاتی پلید متولد شده و نه هیچ قلبی بدخواه.
دلت که بسوزد یاد میگیری اختیاری هست چنان که پیش تر هم بوده. یاد میگیری مقصر خودت بودی یا دیگران, فرمان را دست بگیری و پای زندگی ت بایستی. یاد میگیری بزرگ شوی و صبرکنی حتی اگر با آدمهای حقیر طرف باشی.
.
.
.
پ.ن اول) خدا حواسش به همه چیز هست, بی دلیل دل نمی سوزاند...
پ.ن. دوم) به پاییزِ عزیز و پریشان خوشآمد میگویم که امسال هم برگشت و بهانه ی آشفتگی های ما شد...
.
