طبل تو خالى

تو دستشویی دانشکده هنر چاه یکی از اتاقک های کوچک گرفته بود و وضع مهوعی درست کرده بود. مجبور شدم بروم دستشویی دانشکده علوم اجتماعی. دستشویی تقریبا روبروی در ورودی بود. محیطش ظاهرا تمیز به نظر می آمد. توی دستشویی یک دیوار را کلا سیاه کرده بودند. یعنی کسی چیزهایی را با سبز روی دیوار دستشویی نوشته بود و کس دیگری هم رویش را با اسپری مشکی پوشانده بود که تقریبا سر تا سر ِِِِِِ دیوار ِ پشت ِ در بود. پشت در هم که رسما کتاب ِ تاریخ معاصر بود. سطل زباله هم با محتویات آلوده و (لابد) بعضا عفونی ش در نداشت و متاسفانه محتویات داخلش دیده می شد. تازه بگذریم از این که آنقدر برای آن فضا بزرگ بود که تا روی کاسه ی دستشویی آمده بود. چند دقیقه ی بعد که موفق شدم لباس هایم را کاملا زیر بغلم جمع کنم متوجه شدم سر شیر آب گرم را هم باز کرده اند. هیچ بی نظمی شان تا این حد اذیتم نکرد. قرار است چه بلایی سرمان بیاید؟! توی دستشویی داشتم فکر می کردم چقدر ما داریم آدم های خطرناکی می شویم. زن های تحصیل کرده ی بی محتوا. طبل تو خالی. به زودی درسمان تمام می شود و کارشناس تلویزیون, استاد دانشگاه, معلم مدرسه و کارمند اداره جات دولتی می شویم. شغل ِ بیهوده ی کوچک و بی اختیارات...  بیشتر از همه به رییس دانشگاه و دانشکده فکر کردم که اگرحالا درباره ی بهداشت و این وضعیت با آنها صحبت کنی شروع می کنند به اظهار فضل کردن... اما راستش کاردشان حتی قدر یک بسته دستمال کاغذی و یک اتاقک یک در یک تمیز نمی برد...

خواهی مرد

.

.

.

.

.

.